{moje mazurskie święta: naturalne ozdoby świąteczne w duchu #lesswaste}

Przywołuję zimę już od pierwszego dnia grudnia, choć do Zimowego Przesilenia zostało kilkanaście dni. Ten miesiąc miał być radosny, pełen świętowania i spotkań z rodziną, podróży z okazji 10. rocznicy ślubu i innych atrakcji. Cóż, świat postanowił wywrócić się na lewą stronę i pokazać pękające szwy na podszewce. I ja mu się nie dziwię... Postanowiłam więc wprowadzić do domu trochę "normalności" i "stabilizacji" w postaci delikatnych, zimowych dekoracji. Bo każdy powód, nawet taki do najmniejszego uśmiechu, jest dobry, prawda? 

Czasami naprawdę nie potrzeba wiele, by zrobić coś oryginalnego, przykuwającego uwagę i cieszącego oko. Ot, butelka po occie, stara karafka z lekko wytartym już złotym szlaczkiem, jeszcze starsza kolba, erlenmajerka, albo probówka z laboratorium - każda inna butelka czy wąski wazon zda egzamin. Odrobina wody na dnie, gałązka świerku do środka i świeca. Może jeszcze wolne pół godziny, aby to wszystko ze sobą połączyć, ładnie ustawić i podpalić knoty. 

I można zaczynać pracę nad kolejnymi dekoracjami...

W tym roku stawiam na światełka i naturalne ozdoby, najchętniej wykonane z tego, co mam w domu. Uzbierało mi się trochę papieru pakowego - zrobię z niego piękne gwiazdy, podobne do tych, które widziałam u ulubionych, skandynawskich instagramerek. 

Nawlokłam też plastry pomarańczy na sznurek i tak przygotowane łańcuchy suszę blisko kaloryfera. Gdy owoce wyschną, dodam do łańcucha zielone gałązki, szyszki, laski cynamonu, gwiazdki anyżu i co tam jeszcze w domu znajdę. Albo nie dodam, okaże się. ;) Taki łańcuch będzie piękną dekoracją kuchni. 

Z czeluści skrzyni wyciągnęłam też coś, co nieustannie przypomina mi o moich ukochanych Dziadkach: metalowy świecznik-pozytywkę. Dym unoszący się ze świec uruchamia mechanizm, anioły zaczynają gnać, jak szalone i delikatnie uderzać w małe gongi. Powstaje przy tym bardzo przyjemny, delikatny dźwięk. Kojarzysz może taką ozdobę z Twojego rodzinnego domu? 

Mnie dźwięk i widok tej małej "karuzeli" bardzo wzrusza, przywołuje wspaniałe wspomnienia świąt z dzieciństwa. A chyba nie ma niczego wspanialszego, niż takie właśnie pamiątki lat minionych. No, może poza tworzeniem nowych wspomnień. :) Podobnie działa na mnie śnieg i mróz, prawdziwa (choć bardzo nie lubię tego określenia, bo dla każdego oznacza co innego) zima. Taka z czerwonymi policzkami, płatkami śniegu na rzęsach, z całą tą migoczącą płomieniem świec magią...

A jak Tobie idą przygotowania do Świąt? Ozdabiasz swoje cztery kąty jakoś szczególnie, czy raczej pozostajesz niewzruszona/y na takie dekoracje? Daj znać w komentarzu, chętnie się dowiem! :) A teraz zostawiam Ci piękny cytat z książki Colina Thubrona - "Po Syberii" i życzę przyjemnego czasu, gdziekolwiek jesteś i cokolwiek robisz:

Kiedy słupek rtęci opada, wydychane powietrze zamarza w kryształy, które spadają z dźwięczącym odgłosem, zwanym tu "szeptem gwiazd". Miejscowe ludy wierzą, że przy najsroższym mrozie nawet słowa mogą stężeć i opaść na ziemię. Kiedy przyjdzie wiosna, tają i zaczyna się je słyszeć: powietrze wypełnia się nagle dźwiękiem przebrzmiałych plotek, niedokończonych dowcipów, zapomnianego bólu, dawno wypartej miłości. 

Uściski, k.