{wszystko ma swój czas}

Ostatnio prawie mieszkam nad morzem. Dziś znów moczyłam zadek w słonej wodzie, słuchałam szumu fal, napełniałam kieszenie gorącym piaskiem, kamykami, muszelkami i wspomnieniami. Na przyszłość. Na jutro. Na cały pracowity tydzień, który przede mną. I tak sobie pomyślałam, że wszystko ma swój czas.
Moje życie w ciągu ostatnich 6 miesięcy zmieniło się o 180 stopni. Właściwie w każdej, poza rodzinną, sferze. Zaczęłam od poważnych zmian zawodowych. Później skupiłam się na własnym szczęściu i życiu, przestałam chcieć zadowolić wszystkich dookoła. Nauczyłam się, że nie warto na siłę być tam, gdzie mnie nie chcą, gdzie nie czuję się doceniana, gdzie nie czuję się dobrze.
Zmieniłam podejście do przyjaźni, w związku z czym grono bliskich osób też się nieco zmieniło - ktoś wypadł, by na jego miejsce mógł wskoczyć ktoś nowy. To nie jest dla mnie nowość, więc te roszady nie sprawiają mi już takiej przykrości, jak dawniej. Wiem, że tak ma być, że wszystko się dzieje po coś.
Zmieniłam marzenia w plany, na spełnienie których ciężko pracuję. I spełniam je. Prędzej czy później.
I w końcu zmieniłam nastawienie do świata, ludzi, ale przede wszystkim do siebie samej. Przestałam oczekiwać od kogokolwiek więcej, niż chce mi dać i dawać więcej, niż chce ode mnie wziąć. I pogodziłam się ze sobą samą. To chyba największy plus tej przemiany.

Być może, gdy człowiek wskakuje w określony wiek, zdaje sobie sprawę, że na pewne rzeczy, wydarzenia, emocje, ludzi nie warto tracić czasu. Przestaje się przejmować, że czegoś mu nie wypada, albo co inni powiedzą. Że ma za dużo kilogramów, albo za mało centymetrów. ;) Ostatecznie czeka nas to samo, może warto więc czerpać z życia łyżkami, zamiast siedzieć w kącie i zamartwiać się nadmiarem czy brakiem w jakiejś tam dziedzinie? Przestać oceniać po wyglądzie, a uwagę poświęcić innym wartościom?

Bo co odpowiedzieć, gdy na przykład na pytanie o wrażenia po magicznym występie artysty, ktoś odpowiada: "Ale on przytył!"? Naprawdę to jest najważniejsze? To pierwsze, co przyszło ci do głowy? Człowiek przed chwilą obnażył duszę na scenie, wyśpiewał dźwięki, które dotknęły najczulszych strun w sercu i głowie, spowodowały wzruszenie ogromne, łzy szczęścia... ale przytył?! Jak on śmiał?!
I wiesz, nie obwiniam tego kogoś i nie rugam za zwrócenie uwagi na zmiany, jakie zaszły w ciele artysty (choć ja akurat ich od razu nie zauważyłam, bo byłam skupiona na występie). Robi mi się po ludzku przykro, ponieważ pozwoliliśmy mediom, magazynom "beauty", markom odzieżowym, reklamodawcom, projektantom, samozwańczym fit-superbohaterom, a wreszcie najróżniejszym celebrytom wmówić nam, że wartościowy człowiek to człowiek mieszczący się w określonych ramach. Może być głupi, może być wstrętny, chamski, obrażać innych - wystarczy, że jest szczupły i już jest podziwiany.

I tak, piszę to z perspektywy osoby nie mieszczącej się w tych ramach. Ale nie chodzi o to, żeby się nad sobą użalać. Nauczyłam się żyć ze sobą taką, jaką jestem. Chodzi o to, by dotarło do nas, że ludzie są różni (kwadratowi i podłużni, jak to zawsze w podstawówce dodawaliśmy) i te różnice sprawiają, że świat jest ciekawy, piękny, niesamowity. Naprawdę chciałabyś/chciałbyś codziennie mijać takie same twarze, włosy, piersi, pupy, nogi, brody, barki? I wyglądać tak samo? Widzieć swoje lustrzane odbicie bez użycia lustra, w sąsiedzie, w koleżance z pracy?

Wszystko ma swój czas. Termin ważności. Nasze ciała i umysły też. Wykorzystajmy więc to, co jest nam dane, jak tylko potrafimy najlepiej, bez popadania w paranoję. Na luzie. I ze szczerym uśmiechem na twarzy, z dobrocią do podziału z innymi, z ciepłym słowem - zamiast hejtu i plotek. Z kubkiem herbaty - zamiast pogardliwego spojrzenia. Z otwartym umysłem i ramionami - zamiast zaciśniętych pięści i ust.

Przeczytałam niedawno bardzo mądre zdanie, jego autorem jest reżyser, Andrzej Saramonowicz: "Zadziwiające, jak wielu ludzi wstydzi się swojego ciała, a jak niewielu swojego umysłu." Niech te słowa będą puentą dzisiejszego tekstu. Odkładam czerwcowe buty do szafki i wskakuję w lipiec z jasną głową (to pewnie od tego nadmorskiego wiatru, szumu fal i piasku pod stopami). Jestem ciekawa, co przyniesie. A Ty?

Uściski, k.