{bajka o starym krześle z wielkim sercem}

A gdybyś była / był krzesłem, to jakim? Ciężkim, drewnianym z oparciem, w stylu kolonialnym? Czy może lekkim, polipropylenowym, nowoczesnym designem na cienkich, metalowych nóżkach? A może zwykłym, prostym taboretem? Lub wygodnym, rozłożystym fotelem z podnóżkiem? Ja... ja byłabym...

...ręcznie struganym zydelkiem, z sercem na wierzchu. Z nogami lekko koślawymi, ale mocnymi, z litego drewna. Byłabym lekko przykurzonym, stojącym gdzieś w kącie piwnicy, mającym lata świetności dawno za sobą, ale czekającym na spokojny, cichy dom wyrobem czyichś rąk. Najchętniej zamieszkałabym w kuchni, koło pieca, bo tam sucho i przyjemnie. Ale nie za blisko - żeby nie było za gorąco.
Może nie byłabym najwygodniejszym krzesłem świata, ale na pewno takim z historią. Każda rysa - jak zmarszczka - opowiadałaby inny rozdział z dziejów. Czyich dziejów? A bo ja wiem, nie pamiętałabym, taka bym była stara. ;) Ale może opowiedziałabym o moim pra pra pra pra... oj, bardzo dalekim, włoskim przodku - sgabello, od którego zydel, jaki dziś znamy ze sztuki ludowej, wziął swoją linię, kształt i uwielbienie do zdobień?

Może znalazłaby mnie w tej piwnicy jakaś dziewczyna, która dopiero co wróciła z bardzo daleka do swojego miasteczka i urządza po raz pierwszy swoją własną kuchnię? Umyłaby z tego kurzu, wyszlifowała to i owo, żebym przypadkiem nie pokaleczyła pośladków na mnie, znaczy się na mnie-krześle, siadających. Pokolorowałaby mi oparcie i nogi, może na taki dziwny ni to niebieski, ni to zielony... miętowy. A później, po kilku latach przerwy, na zielono... bo zielony to kolor nadziei. A nadzieję zawsze warto mieć. Nawet, gdy się jest tylko starym zydlem.
I może trzymałaby mnie w tej kuchni na przekór wszystkim modom, i na pohybel wszystkim wygodnickim pupom? I pozowałabym - w końcu bez skrępowania - do zdjęć? Kto wie...?

Puenta tej bajki jest taka, że personifikowanie krzeseł wychodzi mi całkiem nieźle. Z ich malowaniem jest podobnie. ;) Odnowiłam więc dziada. Zdarłam warstwy starej farby, zeszlifowałam, wygładziłam, pomalowałam na zielono i zalakierowałam nasz stary zydelek, który ma łudząco podobną historię do tego krzesła, którym bym była, gdybym krzesłem była. Ale nie jestem, zatem zostawiam Cię ze zdjęciami i wracam do pracy.

Uściski! k