{o tym, jak przez przypadek zostaliśmy właścicielami kawałka ziemi}

Tak, jak nikt nie spodziewa się hiszpańskiej inkwizycji, tak my nie spodziewaliśmy się tego, co wydarzyło się w przeciągu ostatniego miesiąca. A wydarzyło się coś niesamowitego - spełniliśmy jedno z naszych najmniej (jak sądziliśmy do tej pory) realnych marzeń. Kupiliśmy ziemię!

Są takie marzenia, które mieszkają gdzieś tam z tyłu głowy, w najciemniejszym kącie, na najwyższej  i najbardziej zakurzonej półce, pewnie gdzieś w okolicy wzgórków czworaczych górnych w mózgu. Wracamy sobie do nich w chwilach trudnych, by się dobić. Albo by na moment uciec od rzeczywistości. To te, o których myślimy: byłoby pięknie, ale wiem, że to nierealne. Do tej kategorii należy zarówno moje marzenie o byciu wysoką Norweżką z włosami w kolorze blond (co, umówmy się, raczej mi się w tym życiu już nie przydarzy), jak i przeprowadzka na Lofoty, do jednej z rybackich chatek i gapienie się na góry zanurzające się w morzu. Tuż obok miało też swoje miejsce marzenie o niedużym domku z ogrodem i widokiem na las. Najlepiej blisko wody. I nie tak całkiem daleko od miasta.

Życie płata nam różne figle. Czasami daje w kość, a czasami zostawia tuż pod nosem okazje, obok których nie można przejść obojętnie. 17. maja potknęliśmy się o taką właśnie okazję do tego stopnia, że przez zupełny przypadek zostaliśmy właścicielami 1402 metrów kwadratowych ziemi. Z kawałkiem własnego lasu i graniczącej z lasem państwowym. 200 metrów od wody. Tuż pod naszym miastem. A wszystko to w bardzo atrakcyjnej cenie. Brzmi tak pięknie, że do tej pory nie mogę w to uwierzyć. Nawet, gdy patrzę na akt notarialny, w którym nasze nazwisko widnieje tuż obok słowa "właściciele".
Ta niewiara wynika z tego, że wszystko działo się tak szybko i tak niespodziewanie, że nie zdążyłam zarejestrować, na co tak naprawdę się decydujemy. :D Pomału dociera do mnie, co zrobiliśmy i... niczego nie żałuję!

Sam proces zakupu był dość zabawny, bo na przetarg do gminy zgłosiło się, oprócz nas, jeszcze kilka par. Wyobraź sobie nasze zaskoczenie, gdy tylko jedna z nich zdecydowała się na licytację. Ostatnie słowo powiedział jednak mój Małż i chwilę później z ciekawskich uczestników przetargu staliśmy się kandydatami na właścicieli! Teraz, gdy wszystkie decyzje się uprawomocniły i mamy już dokumenty potwierdzające naszą własność, możemy głęboko odetchnąć. A ja mogę podzielić się z Tobą naszą wielką radością. :)

Na naszej działce póki co rośnie łąka oraz sosny i dęby - od malutkich po takie na kilkanaście metrów wysokie. W części leśnej widziałam też konwalie, paprocie i mchy. Fajnie jest móc zaśpiewać "mój jest ten kawałek podłogi" z myślą o czymś większym, niż biała podłoga w kawalerce. I nawet, jeśli przez najbliższe kilka lat nie ruszymy z budową domu to wiem, że pierwszy krok za nami. Jest perspektywa, mamy o czym dumać, na co odkładać, pracować... 

Nie byłabym sobą, gdybym już nie myślała o tym, jaki ma być ten dom. ;) Mam kilka pomysłów, R. dorzucił swoje. Na szczęście nigdzie nie musimy się spieszyć, możemy milion razy zmieniać zdanie, zbierać inspiracje, pomysły, informacje. Oswoić się z tą myślą. I... zorganizować sobie miejsce na ognisko, a później świętować z bliskimi ludźmi. Tak, jak lubimy. 

Uff... no i co Ty na to? Zaskoczona? Zaskoczony? Nie martw się, ja też. ;) Ale jedno jest pewne: nawet najbardziej nierealne marzenia mogą stać się rzeczywistością. Wystarczy, że dobrze się rozejrzysz i zaryzykujesz. Nic nie dzieje się bez przyczny. 

Uściski, k.