{bajka o pokoiku, który marzył o byciu wielkim i pięknym salonem}

Dawno, dawno temu... za siedmioma dostojnymi kamienicami i siedmioma niezbyt ruchliwymi ulicami, stał sobie wieeeeelki, żółty blok. Nie był to zbyt urodziwy blok: lekko skrzywiony, nieco połamany, z wierzchu jakby załatany, ale w środku straszący swoimi odchyłami od pionu, odpadającymi tynkami i wystającymi zewsząd rurami...

Blok ów był młodszy od koleżanek kamienic, ale jednak już nadgryziony zębem czasu. Wnętrze podzielone miał na dziwne klatki i piętra, a na tych piętrach mieściły się niezbyt ustawne i zawsze za małe mieszkania. A w tych zawsze za małych mieszkaniach - same dziwy! Długie przedpokoje o ścianach w kolorze żółtka; małe, ślepe łazienki z mikroskopijnymi wannami i beżowymi, jak zęby przedszkolanki z reklamy, płytkami od podłogi do sufitu; kiszkowate i nieustawne kuchnie oraz małe, całkiem zgrabne, pokoje. A w tych pokojach kolorów bez liku: od różu i fioletu, po żółć i pomarańczę w najjaskrawszej odmianie. Do koloru, do wyboru. 

Nigdy do końca nie było wiadomo, czy przybranie tych barw wojennych ma odstraszać, czy zachęcać potencjalnych mieszkańców. O gustach się przecież nie dyskutuje. Ale jedno jest pewne, większość mieszkań udało się zaludnić amatorami neonowych odcieni i meblościankolubami. I wszystko toczyłoby się swoim powolnym, blokowym rytmem dalej, gdyby nie jeden pokoik na parterze, który marzył o byciu pięknym, designerskim salonem... 

Salon. To słowo w odniesieniu do jedynego w kawalerce pokoiku zawsze mnie bawi. "Zapraszam na salony" - śmieję się do odwiedzających nas znajomych i rodziny. "Salon" - mówię dumnie, gdy rano kilkoma sprawnymi ruchami przemieniam łóżko z powrotem w aksamitną, zieloną sofę. "Zrobiłam galerię na ścianie w salonie" obwieszczam Czytelnikom na Facebooku czy Instagramie, gdy uda mi się w końcu wbić te parę gwoździ i powiesić na nich ramki wypełnione sentymentem. No nie ma to tamto, salon musi być. A przecież ten biedny pokój mieści w swoich ścianach (wcale nie z gumy) i przestrzeń dzienną, i sypialnię, i domowe biuro, garderobę, pokój zabaw a kto wie, czy z czasem nie będzie też na przykład pokojem dziecięcym. Jeśli czytasz mojego bloga dość regularnie, to wiesz, że w przeszłości już tak bywało. :) 

Chodź, usiądźmy na chwilę w tym naszym salonie, rozejrzyjmy się co nieco na lewo od wejścia. Ta przestrzeń zmieniała się u nas najczęściej. Aktualnie wygląda mniej więcej tak. Dlaczego mniej więcej? Bo od momentu zrobienia zdjęć, zdążyłam już przestawić kwiaty, zawiesić inaczej koce na drabinie, zmienić dekorację na stolikach kawowych... tak już mam. Kawalerka żyje i często tu przestawiamy. Drobiazgi - na co dzień, a przyjemność jazdy z meblami zostawiamy sobie na luźniejsze weekendy. ;) No dobrze, lojalnie muszę zaznaczyć, że to ja przestawiam bibeloty, a Małż pomaga mi z meblami. Nie lubi tego, ale lubi mnie, więc... no wiadomo. ;) 

Nie umiem w szerokie kadry, nie umiem w fotografię, ale robię co mogę, by Ci jakieś skrawki z naszego małego wnętrza pokazać. Także usiądź sobie wygodnie, możesz pomacać kanapę, serio, ja robię to na okrągło... taka jest milusia. I popatrz sobie. Na ten las, którego bardzo mi się we wnętrzu chciało. Na nasze zdjęcia z podróży, na koty, na asparagusa, który właśnie wypuścił nowe gałązki - tak mu u nas dobrze... może Tobie też się spodoba? Daj znać. 

Udanego nowego tygodnia!

Ściskam, k 

Ps. A gdyby tak następny wnętrzarski wpis dotyczył przechowywania w małym mieszkaniu? Z tym zawsze jest problem... no i plus byłby taki, że przygotowanie takiego posta zmotywowałoby mnie do zrobienia wiosennych porządków w szafie, komodach i innych skrytkach... hmm? ;)
Do miłego!

Ps. Ponieważ pytacie - sofa jest ze sklepu sweethomeandmore. ;)