{Broad Peak. Niebo i piekło.}

Góry nie są stadionami, gdzie karmię swoją ambicję osiągania sukcesów, są one katedrami, w których praktykuję moją religię.  

Anatolij Bukriejew*

Dziś przychodzę do Ciebie z książką o górach wysokich. O lodowych wojownikach. O nieznanej sile, która pcha wciąż w górę. O życiu. I o śmierci. O przyjaźni, woli przetrwania i trudnych wyborach, z których żaden nie jest jednoznacznie dobry lub zły. 

Temat himalaizmu wraca jak bumerang, przy okazji każdej kolejnej tragedii w górach. Chciałam odczekać jakiś czas, aż wszyscy wyjdziemy z roli ekspertów od wspinaczki, wrócimy do domów, włożymy kapcie i zasiądziemy ponownie na kanapach przed telewizorami, aby pastwić się nad kolejnymi tematami i stawać się specjalistami w innych dziedzinach. Nie bardzo mi się to udało. (Pewnie dlatego, że nie mam telewizora!)
Nie dość, że premiera książki o Wojtku Kurtyce miała miejsce dosłownie kilka dni po i szczęśliwych (dla Elisabeth Revol), i tragicznych (dla Tomka Mackiewicza) wydarzeniach na Nagiej Górze, to jeszcze Wydawnictwo Poznańskie przysłało mi "Broad Peak. Niebo i piekło" Bartka Dobrocha i Przemysława Wilczyńskiego akurat teraz.

Wspinanie jest mi bliskie od lat, chociaż sama go nie uprawiam, a do najbliższych gór mam kilkaset kilometrów. I może właśnie dlatego tak mnie fascynuje i zastanawia. Czym jest to, co każe ciągle iść wyżej? Co pcha ludzi tam, gdzie balansowanie na cienkiej linii między życiem a śmiercią jest codziennością i nigdy nie wiesz, kto tym razem wygra?
Nie wiem. I nie wydaje mi się, aby przeczytanie kilkunastu książek o wspinaczce, raportów z wypraw, obejrzenie kilkudziesięciu filmów dokumentalnych, prelekcji czy innych wystąpień oraz spacerowanie utartymi, górskimi szlakami, zrobiło ze mnie na tyle kompetentną osobę, aby się wypowiadać. Pozostawiam to tym, którzy doświadczyli na własnej skórze Himalajów, czy wspinaczki górskiej w ogóle. To tak, jak z lekarzami czy innymi specjalistami - nie mogę oceniać ich pracy nie będąc jednym z nich. Po prostu się nie znam. Wiem sporo, w teorii, ale się nie znam.

I chyba właśnie dlatego książka Dobrocha i Wilczyńskiego jest tak cenna. Autorzy nie oceniają, nie szukają winnych, nie stają po żadnej ze stron, nie wynoszą na piedestał ani jednoznacznie nie potępiają żadnej z postaw. Umiejętnie zadając pytania, starają się dotrzeć do sedna himalaizmu czy wspinaczki górskiej w ogóle. Punktem wyjścia są wydarzenia z 2013 roku, kiedy to czterech polskich himalaistów dokonało pierwszego zimowego wejścia na Broad Peak, ale do bazy wróciło już tylko dwóch. I po ich powrocie w naszym pięknym kraju nad Wisłą rozpętał się huragan większy, niż ten, który ostatnio przeszkadzał we wspinaczce na K2.

Myślę, że warto właśnie teraz, po kilku latach, wrócić do tej historii i "chłodnym" okiem spojrzeć  na to wszystko jeszcze raz, na spokojnie. Zwłaszcza, że jednym z bohaterów jest Adam Bielecki, który akcją ratunkową na Nanga Parbat zdołał wzbudzić szacunek nawet tych, którzy po Broad Peaku zarzucali mu wszystko, co najgorsze i generalnie postawili na nim krzyżyk. Ta książka rzuca światło na pewne rzeczy, pokazuje jak wysoka może być cena za spełnianie marzeń. Ale przede wszystkim jest swoistym hołdem dla Macieja Berbeki i Tomka Kowalskiego, którzy zostali na Broad Peaku już na zawsze.

❄❄❄
Dzięki uprzejmości Wydawnictwa Poznańskiego mam dodatkowy egzemplarz książki, którym chętnie się podzielę. Zorganizowałam małe rozdawnictwo >>> na koziej stronie fejsbukowej <<<. Jeśli masz ochotę, zapraszam.

Uściski,
k

*Anatolij Bukriejew to kazachski wspinacz i autor książek o tematyce górskiej, zdobywca 10 ośmiotysięczników, który zginął w 1997 r. pod lawiną podczas próby zimowego wejścia na Annapurnę.