{szampan na śniadanie}

12. stycznia 1984 roku, o 6:05, we czwartek, przyszło mi się na świat. Mama była bardzo szczęśliwa, choć zmęczona, a Tata - z radości - trzy dni pił wódkę ze swoim przyjacielem, zjadając przy tym prawie całą beczkę kapusty kiszonej. No co? Każdy ma taką legendę, jaką mu zgotowali Rodzice. 

Moja jest całkiem zwyczajna. Tak, jak i fakt, że w tamtych czasach nie było rodzinnych porodów, znieczulenia zewnątrzoponowego i cesarki na życzenie, a kobieta po porodzie zostawała w szpitalu nawet dwa tygodnie. Moi Rodzice w kluczowym momencie do szpitala szli pieszo i - jakby tego było mało - Mama odmówiła położenia się na noszach. Sama weszła na 4 piętro. Ze mną bardzo spieszącą się na świat i utrudniającą każdy krok.

Po kilku (dokładnie 7) godzinach przestałam utrudniać mamie chodzenie. I nawet aż tak bardzo nie krzyczałam. To ostatnie zostało mi do dziś. Kaśką zostałam ochrzczona, choć wielu spodziewało się raczej Filipa. I na cześć tego wydarzenia (urodzin, nie nadania imienia, którego długie lata szczerze nienawidziłam) co roku na śniadanie piję szampana. Czasami nawet dosłownie. ;)

Ten szampan to taka trochę przenośnia, chociaż w tym roku faktycznie otworzyłam rano butelkę i siorbnęłam co nieco, gdy Małż jeszcze słodko spał. 

Nie mam problemu z przyznaniem się do wieku, może to przychodzi z... wiekiem właśnie? Jak myślisz? Póki co zamiast się martwić zmieniającymi się cyferkami, wolę wypić szampana za zdrowie i za to, że udało mi się przetrwać kolejny rok. O ile nie robię żadnych postanowień noworocznych, o tyle lubię sobie w dniu urodzin założyć jakiś cel, z którego będę się rozliczała z samą sobą za rok, w urodziny. W tym roku bilans wyszedł na zero. Cel osiągnięty. Jaki? Niech to pozostanie moją tajemnicą. 

Początek nowego roku i urodziny to też taki czas, kiedy mam mniej wyrzutów sumienia, że jestem dla siebie dobra. Pewnie, nie powinnam ich mieć wcale, bo wszyscy powinniśmy być dla siebie dobrzy. A wiemy doskonale, i Ty i ja, że nikt nie ocenia siebie tak surowo i nie wymaga od siebie tyle, co kobiety. 

Wychodzę z założenia, że jeśli będę dobra dla siebie, będę szczęśliwa. Jeśli będę szczęśliwa, będę oddawać  pozytywną energię światu i ludziom mnie otaczającym. I tego próbuję się trzymać. Czasami jednak wychodzi ze mnie Kubuś fatalista, który cienkim głosikiem mówi prosto w ucho, że egoizm, że megalomania, że prawo Jante i w ogóle jak śmiesz?! ;) Staram się go ignorować, ale czasami daję sobie w kość. Te małe potknięcia nie są jednak końcem świata, pamiętaj o tym. :) 

Muszę przyznać, że w tym roku dostałam tak dużo życzeń (i przepięknych kwiatów! a nawet żółtą koparkę od kolegów z pracy!), że jeśli się wszystkie spełnią, to będę zdrowa jak ryba, szczęśliwa i przysypana śniegiem gdzieś w Skandynawii do końca życia. ;) Dla mnie - bomba! I koparka się przyda! ;) 

A tak na poważnie, biorę sobie wszystkie życzenia do serca, zagryzam TAAAAAKIM TORTEM i popijam szampanem, żeby się lepiej przyjęły. Jedno z tych życzeń, które miałam sama dla siebie, już się spełniło: zielona, aksamitna sofa. Ale o tym... w kolejnym kozim wpisie. Tym razem bardzo wnętrzarskim. Wiem, że są tacy, którzy czekają na kady z naszej kawalerki. :) 

Uściski ślę, udanego nowego tygodnia!

k