{o tym, dlaczego mam w domu fotel, mimo że fotel to zło}

Bajki kłamią. Zwłaszcza te amerykańskie, które puszczano nam kiedyś w telewizji. Bo kto to widział, żeby dziadek siadał w wygodnym, wielkim fotelu nieopodal kominka, na jego kolanach i u jego stóp zasiadały stada całe wnucząt, gotowych do wysłuchania najpiękniejszej bajki zaczynającej się od słów: "Za siedmioma górami, za siedmioma lasami, żyła sobie piękna księżniczka..." No bez jaj! Postpeerelowskie dzieci "miejskie" w większości mieszkały w blokach z wielkiej płyty (lub starych kamienicach z piecem kaflowym), w dzielonym z rodzeństwem pokoju wypełnionym meblościanką i o kominku nie miały pojęcia. A uszak mógł być co najwyżej skrótem od Misia Uszatka. 

I chociaż dziś jestem dorosła i potrafię rozróżnić uszak od Uszatka, nadal mieszkam w bloku (takim z lat 50., co jest jeszcze gorsze, niż blok z wielkiej płyty; chociaż ma zalety: wysokość mieszkań!), to o kominku wciąż mogę tylko pomarzyć. Fotele natomiast traktowałam do niedawna jako coś niepraktycznego, niepotrzebnego i na co w kawalerce miejsca nie ma. Przyznaję, myliłam się. No ale... myliłam się też wtedy, gdy podzieliłam nasz jedyny pokój na dwa mnikroskopijne - regałem z książkami - żeby móc zmieścić i sypialnię z łóżkiem, i salon z kanapą >>> zobacz tu <<<. Myliłam się również, gdy przekonywałam Małża, że spanie na rozkładanej kanapie wcale nie będzie takie uciążliwe i straszne, i że codziennie rano będę chowała pościel. ;) 

W jednym się jednak nie pomyliłam: mamy miejsce na fotel! I chociaż ciężko było nam obojgu w to na początku uwierzyć, w zeszłym roku, tuż przed zimowymi świętami, pojawił się on. Standardowy, niewyszukany, ogólnodostępny, sieciówkowy, jasnoszary, wielki i wygodny fotel uszak. Oczywiście jakoś tak się złożyło, że nie pomyśleliśmy od razu o podnóżku, więc na ten moment kolor jasnoszary został wycofany ze sprzedaży i podnóżka pasującego do naszego fotela nie ma. Prawda, że to było do przewidzenia? ;) 

Postawiliśmy na ikeowski model strandmon w odcieniu jasnej szarości wbrew wszystkim naszym oczekiwaniom i wyobrażeniom. Dlaczego? Bo każde z nas usiadło w takim właśnie fotelu w sklepie. I to uczucie spowodowało, że marzenia o pluszowym, ciemnozielonym, miękkim jak kaczuszka fotelu odpłynęło w siną dal. Rzeczywistość, tu i teraz, jedno pudło i 150km drogi z Gdańska do domu wygrało z nie wiadomo kiedy, nie wiadomo skąd, nie wiadomo jak i gdzie z dalekiej przyszłości. 

I tu mogłabym postawić kropkę, życzyć Ci udanego dnia i podziękować za to, że czytasz, odwiedzasz i zostawiasz komentarze. Ale nie! Bo ten fotel to ZŁO. W czystej postaci! Oczywiście jestem wdzięczna za to, że do mnie zaglądasz i zostawiasz komentarze, a później udostępniasz link do bloga u siebie ;) , ale historia o złowrogim fotelu trwa. Bo ów fotel to zło wcielone, przez które non stop się kłócimy (kto ma teraz w nim usiąść i dlaczego nie ta druga osoba). Uszak stał się także źródłem konfliktów naszych kotów (bo akurat gdy Milu leży, Mimi ma ochotę poleżeć i na odwrót). Ba, ten mebel stał się również kością niezgody podczas niektórych spotkań rodzinnych czy ze znajomymi! No bo kto ma w nim usiąść? Najstarszy w rodzinie? Gospodarz? A jak gospodarz to ja czy Małż? A jak usiądzie jeden z gości, to drugi ma mu za złe i też chce...  A jak już zdecydujemy kto usiądzie, to jak długo będzie tam siedział? ;) 

Ale najgorsze jest to, że teraz oprócz takiego krzesła, które każdy z nas ma w domu, a na którym leży dosłownie WSZYSTKO, co nie odnalazło do tej pory swojego naturalnego miejsca, mamy fotel na którym to całe WSZYSTKO też chce poleżeć! ;) Uch... życie z fotelem bywa naprawdę uciążliwe. Zgodzisz się ze mną? Masz w tym temacie jakieś doświadczenia? 

Ściskam, k. 

Więcej kadrów fotelowych znajdziesz na moim Instagramie: