{Ania. Biografia Anny Przybylskiej}

Są takie książki, na które się czeka i które, gdy już się je trzyma w dłoniach, ciężko jest otworzyć. Bardzo chciałoby się je już przeczytać, ale trudno jest zacząć. A gdy już zaczniesz chcesz, żeby ta historia nie kończyła się tak, jak wiesz, że się kończy...

Dwa dni temu swoją premierę miała pierwsza biografia Ani Przybylskiej - "Ania" autorstwa dziennikarzy: Grzegorza Kubickiego i Macieja Drzewickiego. Nie ukrywam, że czekałam na tę książkę i wiedziałam, że nie będzie to łatwa lektura. Nie znałam Ani osobiście, ale czuję, że gdyby nasze drogi się kiedyś spotkały, mogłybyśmy zostać kumpelkami. Bo tej "dziewczyny z sąsiedztwa" nie dało się nie lubić. Nie da się też zapomnieć tego kontrastu między pięknym, filigranowym ciałem i niskim, pozornie zupełnie niepasującym głosiskiem. Tej twarzy z oczami wiecznie zachwyconego dziecka i uśmiechem promiennym jak słońce. I nie dało się nie płakać, gdy trzy lata temu (05.10.2014) spadła na nas wiadomość o jej śmierci. 

Nie mam w zwyczaju płakać, gdy odejdzie ktoś zupełnie mi obcy, ale tego dnia naprawdę nie mogłam powstrzymać łez. PIsałam o tym na instagramie i wiele osób - sądząc po komentarzach - czuło podobnie. Może płakałam dlatego, że była niewiele starsza ode mnie? Może dlatego, że młoda, piękna, zdolna, spełniona prywatnie i zawodowo? Może dlatego, że w trakcie najważniejszej walki w życiu - o to życie właśnie - musiała jeszcze znosić paparazzi czyhających na nią i jej bliskich pod domem? A może wszystko to razem? Bardzo żałuję, że przegrała tę walkę, że nie udało jej się znaleźć w tych 2% osób, którym udaje się pokonać raka trzustki.

Dwa ostatnie wieczory spędziłam w towarzystwie świetnej babeczki. Patrzyłam, jak z małego chuligana zmienia się w piękną kobietę, jak łamie serca, zachwyca reżyserów swoją naturalnością przed kamerą, jak staje się matką trójki dzieci. Jak zmaga się z trudną codziennością w Łodzi, jak kipi szczęściem w Turcji i jaki spokój bije od niej, gdy jest w rodzinnej Gdyni. Jak ustawia pracę zawodową pod to, co dla niej najważniejsze - rodzina. 

Książka pełna jest fotografii z prywatnego archiwum rodziny i przyjaciół Ani. Pełna jest opowieści, o których dotąd nikt nie słyszał. Jest zabawna, przetykana anegdotami z życia prywatnego i zawodowego, pełna wzruszeń i mnie nie udało się pozostać obojętną - płakałam jak bóbr. Dlatego nie będę dużo pisać. Najlepszą zachętą do lektury są słowa Krystyny Przybylskiej, mamy Ani:

"Czytam stronę po stronie. Uśmiecham się, złoszczę, płaczę. 

W końcu zamykam książkę i jedno mogę Wam powiedzieć: oto jest Ania."

Ps. książkę zamyka jedno z najpiękniejszych zdjęć Ani, jakie widziałam. Autorzy nie mogli wybrać lepiej... 

k