{o zupie, która wygląda jak budyń, ale smakuje jak kalafior}

Obrzydliwa, mdła, bez smaku, brzydka. Zupa - koszmar dzieciństwa. I ten okropny zapach, jakby kot wypluł wczorajsze śniadanie i zakopał je pod dywanem, a Tobie dopiero po tygodniu udało się ustalić źródło tego swądu. Nie, nie i nie. Kalafiorowej mówiłam stanowcze NIE! Aż do dziś...

Zachciało mi się dziś na obiad zupy. Zupy krem, pysznej, pachnącej, orientalnej z curry, albo takiej zwykłej, polskiej, z pieprzem... takiej posypanej grzankami albo orzechami pistacjowymi. Zupy krem z zielonego groszku, albo dyniowej. Albo kremu z marchewki. Z głową pełną smakowitych wizji wpadłam do domu, zajrzałam do lodówki, a tam... nic, tylko lekko zwiędły kalafior, nad którym nikt nie miał czasu się wcześniej zlitować. Obliczyłam siły na zamiary, walcząc ze swoją fobią z dzieciństwa i przekonując samą siebie, że przecież to nie tylko dla mnie, że Małż kalafiora akurat uwielbia, że będzie pięknie, love na całego i w ogóle żyli długo i szczęśliwie, amen. 

Jak amen, to amen, z bogami się nie dyskutuje. ;) Korzeń pietruszki, 1/4 selera, kalafior, puszka mleka kokosowego, dużo przypraw i kilka plasterków gruszki później sama - ze zdziwieniem - zajadałam się zupą, która wygląda jak budyń, a smakuje jak kalafior. I pachnie ładnie. I smakuje fajnie. I syci. I rozgrzewa. I w ogóle będą o tym kiedyś pisać w żółtym przewodniku. A może nawet w tym z oponkami na brzuchu? A co! ;) 

Pięknego wieczoru Wam życzę! Ja i moja budyniowa-kalafiorowa! 

k

Pssssst! 

Częściej i więcej znajdziecie na >>> kozim instagramie <<< oraz >>> kozim facebooku <<< !