{dziadka do orzechów mrożąca krew w żyłach historia}

To miał być zwykły dzień, sobota. Miałam wyjąć ozdoby świąteczne ze skrzyni, udekorować kawalerkę, żeby - w końcu - poczuć magię Świąt. W sieci i w marketach świąteczna atmosfera panuje już gdzieś tak od 3. listopada, ale to dla mnie zdecydowanie za wcześnie. Gdybym miała choinkę ubierać 1. grudnia, a lampki, gwiazdki, reniferki i dziadki do orzechów wystawiać nawet wcześniej, zbrzydłyby mi te Święta zupełnie. Trzymam się zatem kultywowanej w moim rodzinnym domu tradycji, że jak choinka, to w wigilijny poranek.

A jak karp, to tylko filet. W galarecie. I chociaż go nie jadam, to wiem, że jak jest karp w galarecie, to są Święta. Ale do brzegu...

Dawno, dawno temu, na pewnym znanym serwisie aukcyjnym, upolowałam drewnianego dziadka do orzechów. Właściwie upolowałam trójcę całą, ale jednego sprezentowałam (zginął śmiercią tragiczną strącony przez kota z parapetu - roztrzaskał się na kawałki). Dwa pozostałe zostały ze mną. Co roku wyciągam więc dwóch kawalerów z czeluści skrzyni, w której kryją się wszystkie moje zimowe i nie tylko skarby. I co roku historia się powtarza: jeden koleżka z leżakowania wraca bez brody, a drugiego nie ma tam, gdzie być powinien. A winnego - jak zwykle - brak. 

Pierwsze podejrzenie padło na koty. Oczywiście ani Milu, ani Mimi nie mają wstępu do skrzyni (chociaż są sprytne, to wieka stuletniej skrzyni, na którym stoi mnóstwo różnych rzeczy, nie podniosą). Koty całkiem wiarygodnie dały nam do zrozumienia, że o żadnej brodzie nie mają pojęcia i w ogóle to "ićstont, bo my nabieramy teraz sił wylegując się na kanapie, aby w nocy nie dać ci spać". 

Skupiliśmy się więc na poszukiwaniach. Przekopaliśmy całą skrzynię i nic. Przekopaliśmy komody - nic. Szafę jedną i drugą. Ani widu, ani słychu. Amba wcięła, zapadła się broda dużego razem z małym dziadkiem pod ziemię. Na szczęście mieszkanie mamy malutkie i nie ma w nim zbyt wielu mebli, w których takie oto rzeczy mogłyby się ukryć. Już, już wysyłałam R. do piwnicy w poszukiwaniu tej brody i tego dziadka mniejszego, bo "pewnie schowałeś gdzieś do kartonu w tamtym roku, zapomniałeś i w ogóle uznałeś, że przecież za rok to jeszcze tyle czasu i dziadkowi wizyta w piwnicy nie zaszkodzi", gdy spod kanapy wyturlała się drewniana głowa... 

(Tu zawieszę opowieść, żebyście mogli spojrzeć na zdjęcia - niestety dziś tylko z komórki - dziadka i poczuć dreszczyk grozy, który i ja poczułam w tamtym momencie. ;) To się fachowo nazywa suspens... )

Wszyscy wiedzą, że gdy jakakolwiek głowa turla się z jakiegokolwiek kierunku w Twoją stronę, należy uciekać. Prawda? Ale gdy drewniana głowa dziadka do orzechów, którego szukasz pół dnia, nagle objawia się na dywanie, to automatycznie szukasz reszty ciała. Dziadka znaczy się. Drewnianego. Do orzechów. I mordercy. 

Lekko zdezorientowani zajrzeliśmy z R. pod kanapę, a tam istna sodoma i gomora! Milu w dość dwuznacznej pozie przytulony do korpusu dziadka wgryzał się w drewniane ramię. Obok Mimi z dziwnie długą, białą, odpowiednio już przeżutą brodą zwisającą z pyszczka. Między nimi morze papierowych kulek, które zwijam i rzucam kotom, gdy mam coś do zrobienia, a im się akurat bardzo nudzi i mnie molestują. Ale teraz ewidentnie molestowały to, co pozostało z dziadka do orzechów. Zboczuchy jedne! ;) Nie wiem jak, nie wiem skąd (prawdopodobnie prosto ze skrzyni, gdy naszą uwagę odwrócił brak zarostu dużego dziadka)... 

Morał tej historii jest taki, że gdy koty udają, że nic nie zrobiły, zrobiły to na pewno. Drugi morał jest taki, że klej uhu załatwi wszystko. Przynajmniej na jakiś czas. Zatem zarówno głowa, jak i uprzednio uprana i wysuszona broda trafiły na swoje miejsca. I świętowali długo i szczęśliwie, chociaż ducha Świąt nadal w domownikach nie było... 

Ps. wszystkiego o czym marzycie, wspaniałych ludzi wokół i miłości z okazji Przesilenia Zimowego. Dla mnie Święta zaczynają się już dziś, dokładnie o 11:44. Cmok! k