{Haśka. Poświatowska we wspomnieniach i listach}

Pisanie nie-recenzji nie jest takie proste, jak się wydaje. Bo co napisać o książce, która zbudowana jest na takim życiorysie, że właściwie to życie napisało ją samo? A dokładniej: serce ją napisało. Uparte serce.* I to uparte serce Haliny Poświatowskiej wspominają w "Haśce" bliscy, rodzina i przyjaciele oraz koledzy po fachu. 

O jednej z najzdolniejszych poetek powojennych opowiedzieli - w listach, wspomnieniach i opowieściach - między innymi: Stanisław Grochowiak, Józef Tischner czy Wisława Szymborska. Tekst przeplatany jest fotografiami i kopiami korespondencji. Haśka jest na wyciągnięcie ręki, tak bliska sercu, a tak daleka.

Halina Poświatowska  

Oda do rąk

Bądźcie pozdrowione moje dłonie, palce moje chwytne, z których jeden

przytrzaśnięty drzwiami samochodu, fotografowany promieniami

Roentgena - dłoń na zdjęciu wyglądała jak zwichnięte skrzydło - niewielki

okruch kości obrysowany własnym odrębnym konturem. Serdeczny palec

lewej ręki ozdobiony raz pierścionkiem owdowiały jest teraz i pozbawiony

swej ozdoby. Ten który mi dał pierścionek już dawno nie ma palców, jego

ręce splotły się w jedno z korzeniami drzewa.

Ręce moje tyle razy dotykające stygnących dłoni umarłych i ciepłych

mocnych żywych dłoni. Umiejące pieścić niezwykle, w dotyku zatracające 

przestrzeń dzieląca istnienie od nieistnienia i niebo od ziemi. Ręce,

którym nieobcy ból bezsilności, wczepione w siebie jak dwa przelękłe

ptaki, bezdomne, szukające na oślep i wszędzie śladu twoich rąk. 

Wspomnienia w "Haśce" pozbawione są chronologii, a ich tematyka krąży wokół choroby, operacji i wierszy. Ukazują one także bardziej ludzką stronę Poświatowskiej: jej obsesyjną dbałość o urodę, zamiłowanie do ładnych ubrań czy owiane aurą tajemnicy związki poetki z mężczyznami. Ta książka to również swego rodzaju pomnik, wystawiony Poświatowskiej przez jej najbliższych. Warto zatrzymać się na chwilę przy tym pomniku, spojrzeć w piękne oczy widoczne na zamieszczonych w książce licznych fotografiach, przeczytać kilka, a nawet kilkanaście wierszy. I poczuć kołatanie serca, wzruszenie i jakiś taki żal. Żal, że kolejnych wierszy nigdy nie będzie.

*Uparte serce to tytuł biografii Haliny Poświatowskiej.