{krakowska stulatka}

Dotarła. I dech mi zaparło. Odpakowywanie jej z kilku warstw kartonów i folii było jak rozpakowywanie upragnionego prezentu w święta. Szorując ją z tego, co było pozostałością po latach spędzonych gdzieś w ciemnym zakamarku czyjegoś życia, odkrywam nowe detale. Rysunek dębowego drewna i ślady po zębach czasu. I zastanawiam się, co dalej zrobić z tą krakowską stulatką?

Generalnie zakochana jestem w tym, że jest taka prosta, że widać strukturę drewna, że - właśnie - drewniana. Uwielbiam to, że ma wewnątrz przybitą drewnianą linijkę zamiast listewki. I że te nóżki są takie zgrabne - dodają jej wizualnie lekkości. Z jednej strony nic bym z nią nie robiła (oprócz wyczyszczenia i kilku drobnych napraw), a z drugiej w naszym małym mieszkaniu optycznie lepiej będzie wyglądać pomalowana na biało...
Co mi radzicie? Co sądzicie? 

Jedno jest pewne - zostaje z nami. Chociażby dlatego, że koty już zaanektowały jej górę jako sypialnię. ;) Uściski! k