{co by było gdyby}

Przedwiośnie zawsze daje mi w kość. 

Czasami mniej, czasami bardziej. Czasami dosłownie, a czasami w przenośni. 

I tak, jak zawsze obiecuję sobie, że w tym roku się nie dam, 

tak ta przedwiosenna migrena zawsze ze mną wygrywa. Już się nie zastanawiam, 

co by było, gdybym ten jeden raz wygrała. 

Może poszłabym na dwa spacery więcej? Albo dłużej pojeździła na rowerze?

Albo spotkałabym się z przyjaciółką na dłużej? Może przeczytałabym kilkadziesiąt stron
 tej książki, która od tygodnia leży przy łóżku i czeka? 

Może uśmiechałabym się szerzej. 

Może pomalowałabym ściany, kupiła nową kanapę i starą szafę? I podłogę bym pomalowała!

I jeszcze dokończyła kuchnię? A w łazience - znów - zmieniła uchwyty na ręczniki. 

Jadłabym więcej witamin, a mniej tych wstrętnie smacznych, małych kalorii, 

które w nocy zszywają ubrania. ;) 

Ostatecznie od tego gdybania głowa zaczyna boleć jeszcze bardziej! 

Przedwiośnie jest winne mojej tęsknoty za zimą i wiosną jednocześnie. Chciałabym jeszcze śniegu 

i mrozu, ale też słońca i kwiatów. 

A gdyby tak, zamiast gdybania, zjeść truskawkę (co z tego, że hiszpańską), 

pogapić się w niebo i zwyczajnie uśmiechnąć do siebie? I pomyśleć:

jest dobrze. Jest pięknie. Jest tak, jak powinno być. 

Idealnego czwartku Wam życzę!

k