{thursday's child}

Jestem dzieckiem czwartkowego, styczniowego poranka. Właściwie to powinno wystarczyć, żebym z zapałem skowronka pląsała o świcie z uśmiechem na ustach, podsłuchując ptasie trele-morele. Tyle, że ja mam w sobie raczej sowę, która zdecydowanie preferuje nocne ciemności i ciszę. 

Siedzę więc sobie nocą i dłubię w srebrze. I psuję wzrok przy świetle żarówek. I słucham cichego, miarowego mruczenia wydobywającego się zza regału z książkami, dzielącego nasz pokój na salon i sypialnię.

W nocy do głowy wpadają mi najlepsze pomysły, o których rano zazwyczaj już nie pamiętam, o ile sobie ich wcześniej nie zanotuję. W nocy palce same plotą drucianą historię wokół kamieni, rzeźbią w srebrnej glinie botaniczne wzory. I chociaż nie wypada wtedy hałasować - cichutkie stuk-puk rozchodzi się po domu.

Tak mi jest najlepiej. Po takiej nocnej sesji budzik nie jest wrogiem. Nie zrozumcie mnie źle, kocham też światło dnia. Zwłaszcza, gdy tak pięknie gra w kolory z Labradorytem. Ale gdyby nie noc...

Jestem Czwartkowym Dzieckiem, nawet jeśli moje 32. urodziny przypadają w tym roku we wtorek. 

Uściski,

k.

Ps. Dobranoc, Spaceboy. Do zobaczenia gdzieś wśród gwiazd.