{czarno to widzę, czyli o krzesłach raz jeszcze}

Udało się. Po kilku tygodniach udawania psa podchodzącego do jeża, krzesła są gotowe. I już zaczynam żałować, że są tylko dwa, że mieszkamy w kawalerce, której ściany nie są z gumy i nie mamy miejsca na kolejne do kolekcji. Ale czy to mnie powstrzyma? ;)

 Dość opornie szło mi ręczne szlifowanie krzeseł, ale przedłużający się czas do momentu malowania był moim sprzymierzeńcem w podejmowaniu decyzji o kolorze. Ostatecznie stanęło na klasyce: czerń + nowe, rattanowe siedziska. O ile z czernią nie było większego problemu (bo kto by się przejmował, że po pierwszym malowaniu drogą farbą, krzesła (nie) schły w upale przez 2 tygodnie, łapiąc w tym czasie wszelkie kocie kłaki i inne fruwające od czasu do czasu w powietrzu farfocle?), o tyle z siedziskami problem był. Poważny. Natury finansowej, z dostępnością materiału i moimi umiejętnościami.

O wyplataniu, które było moją pierwszą myślą i nadal uważam, że najlepszą, nie było mowy. Owszem, nasze krzesła są przeznaczone do wyplatania, ale rattan w "nitkach" jest tak drogi, że po prostu nie opłacało mi się to rozwiązanie. Zwłaszcza, że nigdy tego nie robiłam i nie wiem, ile tak naprawdę metrów byłoby potrzebne do wyplecenia dwóch krzeseł. Stanęło więc na gotowej macie rattanowej, ale i tu nie było tak łatwo. Ponieważ krzesła nie mają rowków przeznaczonych do mocowania maty, a jedynie dziurki do wyplatania, musiałam się nieźle nagimnastykować, by końcówki maty w miarę ładnie w owe dziurki wepchnąć i umocować kołkami. Efekty możecie podziwiać na zdjęciach poniżej. 

Cóż, nie jestem profesjonalistką w tej dziedzinie, ale uważam, że całkiem nieźle mi poszło, krzesła nie są idealne, ale dzięki temu nadal widać, że to vintage z charakterem. A na takim efekcie mi bardzo zależało.

Malowanie, zwłaszcza drugie, poprawione, było bajką. Kupiłam dwie puszki lakieru do drewna i metalu w sprayu, czerń z połyskiem. Razem z Małżem wynieśliśmy krzesła do piwnicy, gdzie w 20 minut je pomalowałam, a następnie przez godzinę schły sobie w spokoju. To się nazywa szybka akcja. ;) Że też nie wpadłam na taki pomysł za pierwszym razem... Przed malowaniem Małż oczywiście podkleił nogi na nowo, dzięki czemu krzesła są stabilne.

Mroczny piwniczny klimat działał na wyobraźnię i muszę przyznać, że w takiej scenerii krzesła bez siedzisk prezentowały się idealnie. Wielka pajęczyna pod oknem jest naprawdę przerażająca, potęgowała efekt opuszczonego, nawiedzonego miejsca. Nie chciałabym spotkać jej autora. Między innymi dlatego tak się uwijałam z malowaniem. Tak naprawdę nasza piwnica nie jest aż tak przerażająca. A już na pewno nie wtedy, gdy schodzę tam z Małżem u boku. ;) 

Chciałam Wam jeszcze bardzo podziękować za wszystkie komentarze pod postem z inspiracjami przedpokojowymi. Z dużej, starej szafy muszę zrezygnować (tylko do czasu, gdy powiększymy nasze mieszkanie w jakiś magiczny sposób ;) ), ale wpadł mi pewien pomysł na szafę DIY pod wymiar. Zyskam dzięki temu miejsce do przechowywania, ale nie zagracę niedużego przedpokoju... Na razie planuję, rozrysowuję, obliczam i mierzę. ;) Trzymajcie kciuki!

Udanego tygodnia Wam życzę! Widzimy się (czytamy i oglądamy) niebawem! :)

Uściski!

k

Ps. pierwotnie krzesła wyglądały TAK.