{81:1, czyli rzecz o Wyspach Owczych}

"Dwóch chłopaków na hulajnogach z kraju tanich dentystów przyjechało do miejsca, gdzie wszyscy znają bieliznę wszystkich - tak można streścić tę szaloną książkę. Marcin Michalski i Maciej Wasielewski zmonopolizowali Wyspy Owcze. Stało się to w ten sposób, że zamieszkali tam, poznali niemal wszystkich mieszkańców, a potem o nich napisali. Tak powstała (idę o zakład) pierwsza na świecie i jedyna reporterska książka o tych wyspach. Jedna książka, dwa debiuty. I oba świetne" - napisał Mariusz Szczygieł. Nie mogę się nie zgodzić. 

Są takie miejsca na ziemi, do których w ogóle mnie nie ciągnie. I są takie, które śnią mi się po nocach. Wyspy Owcze należą do marzeń sennych, podobnie jak Islandia i cała reszta Skandynawii. Nie dla mnie pustynne upały, smażenie się na plaży czy nad basenem i wakacje typu "all inclusive". Włączając w to potulne, słońcem spalone na frytki panie u boku wąsatych i awanturujących się panów oraz seksturystykę. O wiele bardziej przemawia do mnie całodniowe szwendanie się po bezdrożach, obserwowanie surowej, pięknej i nieokiełznanej przyrody i zdecydowanie niższe, niż
w Egipcie czy innej Tunezji, temperatury. Ale co kto lubi, prawda? :)

Wydawnictwo Czarne doskonale wie, jak spędzić mi sen z powiek oraz wypełnić serce i głowę nowymi marzeniami. Reportaże wydawane pod ich banderą zawsze, i używam tego słowa z pełną świadomością i odpowiedzialnością, są świetne, nietuzinkowe i zaskakujące. A panowie Marcin Michalski i Maciej Wasielewski dołożyli do snu o "Owcach" swoje pięć groszy. Po przeczytaniu tej książki sto razy bardziej zapragnęłam, pojechać do kraju o populacji niewiele większej od mojego małego miasteczka. A marzę o tym nie od dziś. 

Autorzy reportażu nie poszli na łatwiznę. Zamieszkali na Wyspach, poznali niemal wszystkich ich mieszkańców, liznęli język, tradycje, kulturę, rozrywkę, a także odwiedzili Polaków tam mieszkających. Utrzymywali się z pracy w przetwórni ryb, co umożliwiło im poznanie Wysp Owczych także od strony formalno - prawnej. 

Z dystansem, ale i z ogromną sympatią opisali niespełna pięćdziesięciotysięczną populację ludzi posługujących się alfabetem bez liter c,q, w,z i x, których reprezentacja szczypiornistek pokonała reprezentację Albanii 81:1. Pokazali codzienne zmagania ludzi z surowością natury, która na składającym się z 18 wysp wulkanicznych archipelagu nie jest łatwa i przyjemna, choć piękna. Jedyne drzewa, jakie znajdziemy na wyspach, to sztuczne nasadzenia głównie w miastach; dachy domów pokrywa trawa, a sama nazwa archipelagu nie jest przypadkowa: populacja ludzi jest 1,75 razy mniejsza, niż populacja owiec... 

Plan jest taki, że kiedyś to wszystko sprawdzę i zobaczę na własne oczy. 

A póki co, zarówno mi, jak i tym z Was, którzy jeszcze nie byli lub/i nie wybierają się w te rejony świata, pozostaje naprawdę świetna książka. 

Uściski!

k