{laba diena, czyli Wilno cz.I}

Laba diena* znaczy: dzień dobry! Litewski to jeden z tych języków, których zupełnie nie rozumiem. Stoję na środku ulicy, wsłuchuję się,próbuję wyłapać słowa i...nic. Nic mi się nie kojarzy. Nic nie brzmi podobnie. Wszystko natomiast, jak i w przypadku pozostałych języków bałtyckich, brzmi egzotycznie. Na szczęście, w większości miejsc w Wilnie, można spokojnie porozumieć się po polsku, rosyjsku i angielsku. Dziś zapraszam Was na pierwszą część relacji z naszego pobytu w Wilnie i okolicach.

Samo Wilno wywołało we mnie mieszane uczucia. Ogromnym plusem jest to, że miasto jest bardzo zielone i czyste. To, co uderza od początku, to wielkość. Monumentalne, naprawdę ogromne budowle sąsiadują z opuszczonymi, obdrapanymi kamienicami i strzelistymi kościołami. Stare miasto ze swoimi kafejkami, markowymi sklepami, odnowionymi fasadami, przywodzi na myśl europejską metropolię, a tuż za rogiem czai się kawał niezbyt szczęśliwej historii, którą widać po jasnej, brzydkiej cegle, zwiezionej tu przez Rosjan.
A pomiędzy ceglastymi blokami - typowe litewskie budownictwo drewniane. Cudowne, kolorowe domy. Nowe Miasto to kolejne gmachy, tyle że szklane, nowoczesne aż do bólu, z daleka puszczające oko w słoneczny dzień. Pomiędzy nimi - niebieska nić Wilii i zieleń. Dużo zieleni.

 Wilia i Nowe Miasto widziane z Wieży Giedymina. 

 Gotycki kościół św. Anny, wzniesiony w 1502 roku. 

Wieża telewizyjna z obrotowym tarasem widokowym. 327m.

 Kościół św. Kazimierza i klasztor Jezuitów.

 Stare Miasto

 Fragment Bazyliki Archikatedralnej św. Stanisława Biskupa i św. Władysława

Wszystko w Wilnie jest wielkie. Zupełnie tak, jak gdyby miasto miało jakiś kompleks. A przecież to jedno z największych miast w krajach bałtyckich. Ogromne kolumny, monumentalne pomniki, strzeliste wieże... Człowiek czuje się przy tym wszystkim malutki. Po Wilnie chodzi się z nosem naprawdę wysoko zadartym. ;) Zresztą - widać to po zdjęciach, których mam dla Was dziś naprawdę dużo.

 Baszta Giedymina

 Gedimino gatve / ulica księcia Giedymina

 Pobocze głównego traktu prowadzącego do Ostrej Bramy.

 Wielki Książę Litewski Giedymin, dziad Jagiełły. 

Uliczka za Pałacem Prezydenckim.

Ponieważ to była moja pierwsza w życiu wizyta w Wilnie, na dodatek krótka, bo właściwie trzydniowa, skupiliśmy się na obejrzeniu tego, co jest tak zwanym standardem turystycznym. Jednak moi Rodzice, którzy bywali już w tych stronach, oraz Małż są na tyle wyrozumiali, że nie mieli nic przeciwko moim małym skokom w boczne uliczki. ;) Obowiązkowe punkty zostały jednak przez nas odhaczone. Co nie oznacza, że miejsca, jak np cmentarz na Rossie, nie były dla mnie atrakcyjne. Wręcz przeciwnie.

Grób Marszałka Piłsudskiego i Żołnierzy walczących u jego boku. 

To, co tu widzicie, to dosłownie urywki. Miasto jest bardzo fotogeniczne, chodzi się po nim godzinami, ogląda nie tylko kościoły, klasztory, kienesę, synagogi i cerkwie, ale i zabytkowy ratusz, piękny i zupełnie dostępny dla turystów Pałac Prezydencki, Górę Trzykrzyską, pozostałości po Górnym Zamku Giedymina, Uniwersytet Wileński, piękny park Belmontas, o którym Wam jeszcze napiszę... i całe mnóstwo innych miejsc. W kolejnym poście pokażę jeszcze trochę Wilna, zobaczycie też dom mojej Prababci Broni w Vievis i zamek w Trokach. Natomiast, gdy zboczycie z głównej drogi, Wilno może Was zaskoczyć! :)

Udanego piątkowego wieczoru! :)

k

* {czyt. łabadziena}