{Podróże do wewnątrz: Skansen w Olsztynku}

Po 12 latach razem (w tym prawie 5 po ślubie) nadal zdarzają nam się randki.
Może teraz, zamiast kina i ciastka w knajpce, wybieramy zupełnie inne przyjemności,
a czasami nawet skrupulatnie je planujemy, ale tak to już jest, że im człowiek starszy,
tym bardziej szanuje swój czas.
Ponieważ na długi weekend nie mieliśmy żadnych konkretnych planów, oprócz wypoczynku i korzystania z pogody
(co też uczyniliśmy we czwartek i piątek), na sobotnie przedpołudnie R. zaplanował randkę - wypad
do olsztyneckiego parku etnograficznego (klik).

Ostatnio byłam tam jakieś 20 lat temu, na wycieczce szkolnej. R. podobnie. Sobotnia randka była zatem najlepszą okazją, by odświeżyć pamięć, nazbierać nowych wspomnień i zrobić kilka zdjęć. No dobrze, dużo więcej, niż kilka... o czym przekonacie się poniżej. A kto śledzi kozią stronę na facebooku (klik) ten wie, że miałam ogromny problem z wybraniem tych migawek, które Was nie zanudzą
i będą warte podzielenia się nimi tutaj. ;)

Muzeum w Olsztynku dysponuje terenem o powierzchni 94 ha, na którym zbiory muzealne zgromadzone są 

w 74 obiektach architektonicznych pochodzących z wiejskich części Mazur, Warmii, Powiśla i Małej Litwy. 

Między budynkami mieszkalnymi znajdują się tu także obiekty sakralne, zabudowania gospodarcze 

i przemysłowe. Wyposażone są w tradycyjne eksponaty z XIX i XX wieku. Fotografie wszystkich obiektów 

oraz bardziej szczegółowe informacje znajdziecie na stronie internetowej parku (klik), 

do odwiedzenia której serdecznie zapraszam. 

Muszę przyznać, że mam duży sentyment zarówno do architektury, jak i niektórych elementów wyposażenia domów wiejskich z XIX i XX wieku. Pomijając już fakt, że są to po prostu pięknie wykonane, 

trwałe rzeczy, wiele z nich znam z dzieciństwa, z domu dziadków. 

Możecie mi wierzyć lub nie, ale w kilku miejscach jednocześnie wybuchaliśmy z R. radosnym śmiechem 

i mówiliśmy "babcia miała takie samo!" Krzesło, makatkę, koc, lampę, sekretarzyk, obrus, 

foremkę do masła... i tak dalej. 

Ale jedno jest pewne - bardzo chciałabym zamieszkać w jednym z takich domów, np. w chałupie podcieniowej widocznej na zdjęciu poniżej. Oczywiście z tą różnicą, że ze wszystkimi wygodami czasów współczesnych. ;) Spójrzcie tylko na detale - nawet klamka czy drzwi mają piękny kształt. 

Poniższy fotel pochodzi z kolekcji ręcznie malowanych mebli ludowych z terenów Warmii, Mazur i Powiśla. Toaletki, szafki narożne typu rogal, skrzynie wianne - wszystko ozdabiane było ręcznie. 

Jestem też zachwycona różnorodnością kształtów i zdobień okiennic. Są jak marzenie! :)

Ponieważ teren parku jest dość duży, również zwierzęta znalazły tutaj swoje miejsce. 

Oprócz konika polskiego, owiec rasy skuddy (znanej już w średniowieczu), m.in. kur gołoszyjek polskich 

czy królików, zamieszkały tu także kozy alpejskie!

Niestety w obliczu upału postanowiły schować się w swoich domkach i zdjęć owych kóz nie posiadam. 

Miałam za to bliskie spotkanie z indykiem, a jeden z zazdrosnych kogutów pogonił R. z podwórka. 

Chyba w obawie, że mu kurę na rosół przerobi? ;)

Wiatraki typu holenderskiego są nie lada atrakcją, zwłaszcza dla dzieci.
Do jednego z nich można wejść i sprawdzić, co ma w środku. :) Ale oprócz tego dzieciaki mogą zobaczyć,
jakimi zabawkami bawiły się dzieci w minionych wiekach.
Chyba w każdej kulturze, a na pewno wśród Celtów i Wikingów, konie miały na tyle duże znaczenie,
że stanowiły jeden z głównych motywów zabawek i ozdób. Nie inaczej było i u nas.
Koniki, różnej maści, wykonane z różnych materiałów i różnymi metodami, spotkamy także w Olsztynku.

Pod koniec wędrówki zajrzeliśmy do kopii kościoła ewangelickiego z Rychnowa (klik), jedynego zachowanego budynku sakralnego, wybudowanego w tradycyjny sposób z drewna, gdzie na suficie naszym oczom, 

oprócz mitycznych pierwszych ludzi, Adama i Ewy (klik), ukazał się... jednorożec (klik)! :) 

No, do takiego nieba z jednorożcami idę pierwsza! 

Mam jeszcze gratkę dla wszystkich blogerów i blogerek wnętrzarskich - oryginalne Thonety także znalazły swoje miejsce w olsztyneckim skansenie. :) Zdjęcie możecie zobaczyć tutaj (klik).

Nasza randka zakończyła się jeszcze pysznym obiadkiem w jednej z pobliskich restauracji, 

której nazwa nas skusiła. Zdziwieni byliśmy tłumem gości, ale - jak się później okazało - restaurację można było niedawno zobaczyć w pewnym programie telewizyjnym... ;)

Uff... Jeśli dotrwaliście do tego miejsca i przeczytaliście to, co chciałam Wam powiedzieć, 

to GRATULUJĘ! I DZIĘKUJĘ bardzo! I przepraszam, że tyle tych zdjęć 

(pstrykanie w pełnym słońcu to dla mnie męka!). 

Dobrego poniedziałku i całego tygodnia Wam życzę!

k