{Sanktuarium}

Są takie miejsca, które dają poczucie wolności, schronienie, są sanktuarium dla ducha i ciała. Miejsca, gdzie czuję się bezpieczna, szczęśliwa, spokojna, bezgranicznie wolna. Wszystkie te moje miejsca są bezsprzecznie związane z Naturą. Jednym z nich jest Morze.

Nie jestem fanką wielkich tłumów, przebojową i odważną zdobywczynią świata. Bliżej mi do tej stojącej z boku i gapiącej się na własne buty, chociaż przez lata i tak udało mi się nieco swoją dzikość okiełznać. Pomogły mi w tym miejsca, które stały się swojego rodzaju sanktuarium. Mogę godzinami siedzieć na piasku i wpatrywać się w morze. Spacerować po lesie i wsłuchiwać się w szepty drzew, śpiew ptaków. Siedzieć w jeziorze tylko po to, by czuć dotyk wody na skórze. Najlepiej wieczorem, żeby w spokoju pogapić się w księżyc i gwiazdy. Wszystko, by poczuć wolność i wszechogarniający spokój.

Kiedy więc jedziemy nad morze, to najchętniej w takie miejsce, gdzie wiem, że nie będzie tłumu turystów. W drodze koniecznie musi nam towarzyszyć ta płyta - skoro jadę do mojego "schronu", to musi być "Shelter". Małż już się zdążył przyzwyczaić i wybaczyć mi platoniczną miłość do Neige'a. ;) Pakujemy plecaki, zakładamy wygodne buty, sprawdzamy baterię w aparacie i w drogę!

W majówkową sobotę wybraliśmy się po raz drugi do rezerwatu kormoranów czarnych między Sztutowem a Kątami Rybackimi. Miejsce na tyle piękne i niesamowite, że aż dziwi tak nieduża liczba spacerujących tam osób. Okej, rozumiem, że nie każdy lubi chodzić kilometrami po lesie tylko po to, by zobaczyć jakieś ptaki, ale nagrodą dla wytrwałych jest plaża grzechu warta. Właściwie pusta (nie tylko w maju, pierwszy raz byliśmy tam latem w zeszłym roku i, oprócz nas, spotkaliśmy tam tylko jedną czteroosobową rodzinę!), piękna, spokojna. Zresztą...co ja Wam będę opowiadać. Popatrzcie.

Uściski!

k

Ps. zdjęcia z czerwca 2014 i maja 2015.