{O Kalinie i łataniu dziur}

Stało się. Stało się to, na co liczyłam, że się nie stanie. Zostało zakasać rękawy, załatać dziury i budować od nowa. Takie życie.

I nie chodzi tylko o to, że wczoraj wieczorem spod prysznica wyrwał mnie huk spadającej szafki, 

którą tak pieczołowicie budowaliśmy, skręcaliśmy i ze ściśniętymi gardłami wieszaliśmy na ścianie 

z pustaków ceglanych (oszczędność budowlańców w latach 50. najwyraźniej nie znała granic). Są po prostu takie wydarzenia, na które nie ma się wpływu. Lądują przed człowiekiem niespodziewanie, z łomotem tłuczonego szkła, a jedyne, o czym się wtedy myśli, to: czy nie znajdę pod spodem przygniecionego kota? 

Na szczęście tuż obok jest Ktoś, kto myśli i czuje podobnie. Kto chwyta za miotłę i szufelkę, zgarnia rozbite szkło i z ulgą oddycha, gdy koty, kierowane ciekawością, wychodzą spod kanapy. Soczyste przekleństwa mieszają się ze śmiechem i chwilę później mamy pakiet rozwiązań. Tych związanych z szafką i tych związanych z życiem. Świat to colosse aux pieds d'argile, ale nasze nogi nie są gliniane.  

Popołudnie spędzam więc z kotami w kuchni, gotując, patrząc na kalinę zerwaną w ogrodzie u Babci

i ciesząc się, że ta sama ściana, widziana z drugiej strony, jest piękna. Część dziur załatał czas, a biel farby ukryła skaleczone miejsca. W pozostałe wbiłam gwoździe, by zawiesić obrazki i przykryć to, co powinno przykryte pozostać. Teraz tylko wprowadzić to w życie...

Po nogi do szafki pojadę do sklepu, ale gdzie znaleźć życiową podstawę, najlepiej taką, która nie tylko udźwignie, ale i będzie działać przez długie lata? Tego się nie da kupić. To trzeba wypracować, przetrwać, przeczekać. A w międzyczasie wyciskać z tej cytryny, ile się da. To co? Sokowirówka mode on? :)

Dobrego popołudnia!

k