{Do Mamy}

Mamuś, mogłabym o Tobie pisać wiersze, poematy całe i pieśni pochwalne. O tym, jak silną, mądrą, piękną i wspaniałą jesteś Kobietą. O tym, jak jesteś cierpliwą, zapracowaną, wymagającą - ale przede wszystkim od siebie - Panią Dyrektor dobrze prosperującej firmy. Troskliwą, obecną, zawsze pomocną Mamą i Babcią. Wyrozumiałą, opiekuńczą i empatyczną Żoną. Niezastąpioną i lojalną Przyjaciółką. O tym, jak bardzo Cię podziwiam i jak wspaniałym jesteś dla mnie wzorem, któremu nigdy nie dorównam, ale do którego z radością dążę. 

O tym, jak nie wyobrażam sobie życia bez Ciebie i jak bardzo jestem Ci wdzięczna za to, że żyję. Za to, jaka jestem i gdzie jestem. Za nieskończenie długie rozmowy telefoniczne, hektolitry wypitej wspólnie herbaty i milczenie, które nigdy nie krępuje. 

I za ten wianek ze stokrotek, na który się uparłam i musiałam go wtedy mieć. A Ty cierpliwie plotłaś i każdego wieczoru zanurzałaś go w misce z wodą, by kwiaty nie zwiędły. :) Za nasze "słoniowe uszy" też.  Za wiele, wiele więcej...

1992 rok. Nie da się ukryć, że to moja Komunia. ;) 

Ale wiesz, godzinę temu upiekłam specjalnie dla Ciebie bezglutenowe babeczki i za kilka chwil będę mogła Cię uściskać, i powiedzieć Ci osobiście, jak bardzo Cię kocham. Wstaw wodę na herbatę, już idę! :) 

k

PS Wszystkich tych, którzy spodziewali się przepisu na babeczki pocieszę, że przepis będzie. Na przykład na fejsbuku (klik). Ale z mojej Mamy też jest fajna Babeczka, prawda? :)