{Bez to, czy nie bez? Gawędy o drzewach}

Tuż za oknem, po drugiej stronie ulicy, rośnie sobie krzew. Krzew nie byle jaki.
Większość z Was na pewno ma o tej porze roku jego kwitnące gałązki w wazonach. Bez. A właściwie może to nie jest bez?

Na to i inne nurtujące Was pytania dotyczące drzew i krzewów, najpiękniej opisaną, zilustrowaną i okraszoną wierszem lub legendą odpowiedź znajdziecie w Gawędach o drzewach Marii Ziółkowskiej.

O naszym pachnącym, majowym ulubieńcu przeczytacie między innymi:

Bez z wierszy o wiośnie, o miłości, szczególnie tej pierwszej, i o rozstaniu, gdzie służy jako niezastąpiony rym do "łez", również nie nazywa się tak, jak myślimy i mówimy. To wcale nie bez, lecz lilak (Syringa). O nim później. Prawdziwym bzem jest natomiast ten dziki, któremu Linneusz nadał miano Sambucus [...]. W Polsce występują trzy gatunku bzu: bez czarny (Sambucus nigra), bez koralowy (Sambucus racemosa) i bez hebd (Sambucus ebulus). 

Nie będę cytowała całej gawędy o bzie, ale wystarczy wspomnieć, że wyżej wymienione gatunki kwitną na biało lub kremowo, a ich owoce są czarne. Czym zatem jest bez o fioletoworóżowych kwiatach, który tak pięknie pachnie i zdobi nasze domy? To lilak. :)

Sądząc po kolorze kwiatów można by powiedzieć, że w naszym przedpokoju zamieszkał bez, ale to też lilak. Pachnie przepięknie, a jego woń roznosi się po całym domu. A to przecież tylko kilka gałązek! Muszę przyznać, że trochę biłam się z myślami: zerwać czy nie zerwać, ponieważ o bzie-lilaku krążą legendy,że pokrzywdzony - potrafi się zemścić! ;)

Jeszcze przed pierwszą wojną światową krążyła w okolicach Grójca opowieść o chłopie, który z grobu swojej żony wykopał korzeń bzu i wyrzucił. Pokręciło go tak, jak korzeń tego bzu był pokręcony i trzymało w tym stanie dopóty, dopóki nie odszukał owego korzenia i nie zakopał z powrotem w mogile. (za Marią Ziółkowską)

Także...uważajcie! ;) Natomiast tym, którzy w bukietach bzów szukają szczęścia - pięciopłatkowego kwiatka - Maria Ziółkowska poleca zwłaszcza ciemne, brzydsze i mniej pachnące gałązki. Podobno na nich częściej, niż na tych pięknych i pachnących, takie szczęście mieszka. 

k

Ps. Koń to pamiątka po pradziadku. Zastanawiam się, co zrobić z tą srebrną farbą. Jak myślicie? Bieliźniarkę natomiast przytargaliśmy z Niemiec - sąsiedzi chcieli się jej pozbyć, a my doprowadziliśmy ją do stanu używalności (w środku jest brzozowy las :) ) i używamy. Kocham starocie z duszą! 

Miłego popołudnia! 

k