{dom}

Rodzinne spotkania przy świątecznym stole wywołują we mnie taki dziwny, refleksyjny, nostalgiczny stan. Obserwując radosne rozmowy domowników, najbliższej rodziny, zastanawiałam się, gdzie najbardziej czuję się jak w domu? Gdzie? A może z kim? Kiedy?

Eigeltingen. Widok z okna sypialni.

Najbardziej banalne i oklepane stwierdzenia powodują, że archetyp domu staje się wyświechtanym hasłem. Samograjem. Że tam, gdzie miłość, rodzina, gdzie boso chodzisz po podłodze. Gdzie budzisz się rano
i patrzysz za okno z nadzieją na lepszy dzień. O domu wciąż powstają książki, seriale, filmy.
Ale gdzie tak naprawdę jest? Czym jest?

Eigeltingen. Dzielnica domków, w jednym z których mieszkaliśmy. 

Mój dom, fizycznie, mieścił się najpierw przy rodzicach. Później na studenckiej stancji w Olsztynie,
w wynajmowanych mieszkaniach we Wrocławiu i w wynajmowanych mieszkaniach w Niemczech. Historia zatoczyła koło i aktualnie wróciłam (wróciliśmy) nie tylko do mojego rodzinnego miasta, ale i do mieszkania, w którym stawiałam swoje pierwsze kroki, wypowiadałam pierwsze słowa, z którym związane są wspomnienia
z najmłodszych lat mojego dzieciństwa. Teraz tu, dosłownie, jest mój dom. NASZ DOM. I chociaż nie do końca czuję, żebym miała tylko jeden, wiem, że w końcu mam miejsce, do którego zawsze mogę wrócić. Gdziekolwiek nie pojadę, cokolwiek by się nie działo - mam swój kawałek podłogi. Gromadzę tu swoje książki i inne klamoty, i nikt ich nie ruszy bez mojej zgody. Ja takiej bazy potrzebuję. To moja gwarancja bezpieczeństwa.
Ale dom jest także w głowie. Bo gdy zapytasz mnie, w którym z zamieszkiwanych przez nas miejsc, czułam się jak w domu, odpowiem, że - z małymi wyjątkami - w każdym. Bo nie chodzi o to, by mieć nad głową te same gwiazdozbiory i znać melodię parkietu, po którym się stąpa.
Najważniejsze jest w środku, w Tobie. Czujesz to.

Liceum Ogólnokształcące im. Jana Bażyńskiego w Ostródzie. Moje liceum. 

Doskonale pamiętam, gdy po raz pierwszy wracając ze świąt w Polsce do Niemiec czułam, że jadę do domu.
Być może było mi o tyle łatwiej, że miejsce, w którym mieszkaliśmy, było przepiękne i bardzo podobne
do naszych rodzinnych stron? Co prawda na Warmii i Mazurach nie doświadczamy widoku Prealp Appenzellskich
z okna, ale Jezioro Bodeńskie, cudowne lasy wokół i piękne, spokojne i małe miasteczka kojarzyły się z tym, co znam z dzieciństwa? Wystarczy spojrzeć...

Znajdź różnicę. ;) Po lewej moje miasto rodzinne i J. Drwęckie. Po prawej - J. Bodeńskie, widok z Radolfzell (góra) i Lindau. 

Nie wiem, gdzie jeszcze nas życie poprowadzi, dokąd i czy wyjedziemy, czy gdzieś osiądziemy na stałe,
a jeśli tak, to gdzie. Wiem za to, że dom może być wszędzie i nigdzie. Że dom jest tam, gdzie koty kładą się na klawiaturze komputera, a herbata smakuje najlepiej. Gdzie czuję się chciana, rozumiana, kochana.
B e z p i e c z n a. I w końcu, najważniejsze, gdzie jesteśmy razem. Wracam więc, zataczając kolejne koło, do oklepanej definicji. Chyba musi w niej być ziarenko prawdy...

Uściski!
k.