{Atlas Wysp Odległych}

Pamiętam, że w dzieciństwie często widywałam Dziadka Władka pochylonego nad starą, zniszczoną księgą. Z okularami opadającymi na czubek nosa i przy cichych dźwiękach radia, wędrował palcem po pożółkłych kartkach. Któregoś dnia zauważył, że Go obserwuję, zawołał mnie do siebie, posadził na kolanie i... dzięki Niemu po raz pierwszy w życiu zobaczyłam Mapy.

Dziadek uwielbiał podróże, choć sam odbył ich w życiu bardzo niewiele. Nie licząc tej, która nakazywała repatriantom przeprowadzkę z Wileńszczyzny do Polski - zwiedził cały świat. Palcem po mapie. W marzeniach. Zamiłowanie do wędrówek odziedziczyłam po Nim. I tak, jak kiedyś On, ja też smaruję palcem po mapach i marzę. Z tą różnicą, że miałam już szansę kilka z tych podróżniczych marzeń spełnić. 

W Atlasie Wysp Odległych Judith Schalansky zakochałam się od pierwszego wejrzenia. Nie mogło być inaczej - obok książki z takim podtytułem nie można przejść obojętnie. Przywołuję w głowie obraz Dziadka wędrującego po starym, nieaktualnym już atlasie i myślę sobie, że On też nigdy nie był na żadnej z tych wysp. Ja też, prawdopodobnie, tego nie dokonam. I wcale mnie to nie martwi. Czasami marzenia są lepsze niż rzeczywistość.

Jeśli nie mieliście jeszcze okazji poznać tej magicznej książki - już czas. Naprawdę warto. Może zachęcą Was słowa z okładki: 

Czule wodzimy palcem po mapie; spojrzenie gubi się wśród filigranowych linii, punktów i liter. Czujemy zapach morza, słyszymy fale i mewy, widzimy góry lodowe i skały. Pod stopami czujemy delikatny piasek. Kto otworzy tę prawdziwie urzekającą książkę, będzie mógł, jak niegdyś Robinson Crusoe, na chwilę porzucić świat. - Die Zeit

Ja jestem nią zachwycona. Przeczytałam ją wzdłuż i wszerz, i ciągle do niej wracam, na wyrywki, by wędrować po mapach, ale i przeżyć jeszcze raz niesamowite historie związane z wyspami...

Wspaniałego weekendu!

k